कविता : अब मलाई निभ्न देऊ
प्रकाशित : २०७७ फागुन २४ गते ९:५२
राधा पाण्डे-
आफैचुलो
आफै दाउरा बनेर
दनदन बलिरहें
समयका सबै सेकेन्ड ,मिनेट र घण्टाहरु
ननिभि किन बलें
बनेर आफै परिकार
भकभक पाकिरहें
घरि दाना पाकें
घरि पानी भल्किएँ म
समयका घाम छायामा
घरि तावा बन्नु पर्छ
घरि रोटी बन्नु पर्छ
दालभात त छदैछ
कुनै छाक खिचडी बन्नु पर्छ
म भोकाउनु हुँदैन
तिर्खामा पनि अागो घटघटी पिउनु पर्छ
सबै सहेर म बलिरहनु पर्छ
कुनै कुनै दिन
मनका चाहानाहरु
सल्कन नमानेर पुत्ताउँछन्
नाक कान र अाँखाबाट
धुँवाको मुश्लो बनेर
निस्कन्छन् ईच्छाहरु
तब
आँगनभरी धुँवा धुँवा हुन्छ
फेरि पनि म सल्कन
फेरि पनि बल्न र पाक्न
खुसीका झिँजा झिँजिहरुसंग
प्रयास गरिरहें
गजबसंग चिसिएछन्
चाहानाहरु
बल्न नमानेर ईच्छाहरु
निस्किएको धुँवाले
कति प्रदुषण बढायो कति
सधैं म मेरा चाहानाहरु अँगेनामा जोडेर
प्रदुषण गराउँन चाहादिनं
ए समय !
अब मलाई निभ्न देऊ
गैंडाकोट-१६ नवलपुर
प्रकाशित : २०७७ फागुन २४ गते ९:५२
Facebook Comment